Na een heerlijk etentje met een glaasje wijn, bedenk ik dat ik ooit heel anders tegenover eten stond. Wat nu een van mijn favoriete hobby’s is, was ooit mijn grootste vijand. Ik heb gekampt met eetproblemen. Ik praat niet vaak over deze tijd waarin ik zo onzeker was, zo hard voor mezelf. En toch… wil ik dit verhaal nu met je delen. Omdat ik wil laten zien dat ik er, zo veel jaar later, positief op terug kan kijken. En ik hoop dat ik misschien andere meisjes met onzekerheden kan helpen.  Benieuwd wat ik daarmee bedoel? Lees dan verder.

Hoe het begon?

Het sluipt erin. Als gevoelige, perfectionistische strever, stelde ik altijd al (te?) hoge eisen aan mezelf. In groep 8 dacht ik al na over hoe ik er uit zag voor de buitenwereld. Maar in de pubertijd ging het echt mis.  Al zag ik dat zelf toen niet zo, ik lette gewoon een beetje op mijn tussendoortjes, toch? Maar ik sloeg door. Het onschuldige puntendieet was binnen no time een complete obsessie voor me.

Het gaf me een machtig gevoel: ik was de baas over het eten.

Van spontane meid naar stil meisje

Achteraf gezien, was ik toen helemaal niet mooi, je kon mijn ribben tellen. Toen de weegschaal steeds dichter bij mijn streefgewicht kwam stopte ik ook met menstrueren. En dat bleef 2,5 jaar lang zo. Ook kreeg ik donshaar, haaruitval en ik had het altijd koud. Alsof dat nog niet genoeg was, begon ik te laxeren. Ik wilde het liefst overgeven zodra ik ook maar iets in mijn mond had gestopt, maar dat is me nooit gelukt. Als ik terugkijk op die tijd denk ik vooral: man, wat was ik eenzaam. Ik durfde nergens heen, want waar je ook komt, eten en drinken hebben vaak de hoofdrol. Ik veranderde van een open en spontane meid, in een stil meisje.

‘Mijn leven draaide om afvallen: vroeg slapen, in de ochtend snel wegen, heel de dag punten tellen en dan in de avond weer niet tevreden zijn’

Hoe ben je geholpen?

Ik kreeg heel vaak het advies: stap naar een kliniek. Maar samen met mijn moeder heb ik daar bewust juist niet voor gekozen. Ze zag al die jaren aan hoe het steeds slechter met me ging en ze wilde me dolgraag helpen. Maar we dachten dat ik in zo’n kliniek juist nog meer problemen zou krijgen, omdat ik zo sensitief ben en vast alle gevoelens van de anderen in me op zou zuigen. In plaats daarvan, ben ik keihard gaan vechten. Ook kreeg ik veel steun uit mijn omgeving. Ik ging stapje voor stapje vooruit. Ik weet het nog precies: die belofte om voortaan een glaasje Optimel te drinken bij het ontbijt en om een cracker te eten (met een dun laagje boter). Ik kwam niet meteen aan… Kon ik de controle dan toch nog houden? Ik at meer, maar begon ook als een bezetene te sporten. Om 4.00 uur, midden in de nacht, op de hometrainer? Ik kan het me nu niet meer voorstellen, maar het was geen uitzondering.  En toch, langzaam, ging het steeds een beetje beter. Al heeft het lang geduurd voor ik weer friet of pizza durfde te eten.

‘Follow your dreams. Door mijn dromen te volgen, kon ik genezen’

Ambities, doelen & dromen

Klinkt vreemd dit, maar waar onzekerheid is, was ook zekerheid. Mijn studie werd belangrijker voor mij. Ik kreeg doelen. Niet voor niets werd ik verkozen tot beste (aspirant) directiesecretaresse van Nederland en heb ik uiteindelijk deelgenomen aan de Europese wedstrijden. Mijn leven begon te veranderen. Ik leerde nieuwe mensen kennen, bloeide op door de wedstrijden en zag in dat ik moest eten om te functioneren. En het lukte… ik begon weer te leven! Het was alsof mijn oogkleppen afvielen: wát is het leven toch mooi, intens. Ik durfde ineens van alles. Op 18-jarige leeftijd ging ik voor meetings naar Parijs, gaf ik presentaties in Dubai. Man, wat groeide ik. Ik ging weer in mezelf geloven. De slogan van mijn website is niet voor niets: Follow your dreams. Door mijn dromen te volgen, kreeg ik weer lucht, kon ik genezen.

Levenslessen

Achteraf gezien, heb ik er ook veel uit gehaald. Alle eigenschappen die negatief kunnen zijn, heb ik weten om te buigen naar het positieve. Ik ben meer in balans, leef voor mezelf (niet voor de ander), geef mijn grenzen aan. Mijn perfectionisme zie ik nu als kracht. Ook deed ik een enorme portie mensenkennis op, ik voel nog altijd heel goed aan of ik me prettig voel bij iemand. Er zijn niet veel mensen die je begrijpen én die niet snel oordelen. En zelf heb ik ook geleerd: oordeel niet te snel.

‘Nu begrijp ik hoe heftig het was voor mijn ouders’

Hoe kijk ik erop terug?

Nu ik zelf moeder ben, kan ik me niet voorstellen dat mijn kleine meisje dit ooit zou moeten overkomen.Ik begrijp nu hoe mijn ouders zich gevoeld moeten hebben: machteloos. En ik ben zo dankbaar voor hun geweldige en oneindige steun. We keken samen naar oplossingen, gingen stapje voor stapje vooruit.

Trots en dankbaar

Inmiddels sta ik dus helemaal happy, trots en dankbaar in het leven. Ik ben een enorm gelukkige moeder en ben er dankbaar voor dat het me gelukt is deze stomme (en slimme!) ziekte te verslaan. Ik ben ook heel dankbaar dat ik er niets aan over heb gehouden. Ik heb altijd een intense moederwens gehad, gevoeld… Ik ben zo bang geweest, dat die droom nooit zou uitkomen. Want als je 2,5 jaar niet menstrueert, als je zo weinig weegt, als je zo slecht voor je lichaam zorgt… Dan bestaat de kans dat je onvruchtbaar bent geworden. Dat het wél gelukt is om moeder te worden van het allerliefste meisje van de hele wereld, maakt mij intens gelukkig én dankbaar!

Genezen doe je samen

Ik hoor vaak: ‘het komt jou allemaal aanwaaien’, maar ik weet zelf dat dat niet waar is. Ik geloof nu in mezelf en in al die mooie mensen om me heen. Genezen doe je niet alleen, dat doe je samen. Bedankt iedereen die van grote steun voor me is geweest!

Geloof in jezelf, volg je dromen, leef, geniet en sta stil bij de kleine momenten in het leven!

Heb je vragen aan mij over dit onderwerp? Laat dan een bericht achter.  Ik wil nog even benadrukken dat dit een persoonlijk verhaal is en geschreven vanuit mijn perspectief. Dat het niet makkelijk is om dit stukje verleden van mezelf te delen, maar dat ik  hoop dat mijn stukje kwetsbaarheid iets teweeg kan brengen bij anderen. Dank je wel voor je respect,